Początki dziejów parafii Krępa sięgają czasów średniowiecza. Według ustaleń prof. Stanisława Mariana Zajączkowskiego pierwszą pisemną wzmiankę o miejscowości Krępa można datować na 1211 r. Wówczas to w bulli papieża Innocentego III została wymieniona wieś Crampa, wchodząca w skład uposażenia klasztoru sióstr norbertanek w Busku. Za hipotezą tą miałby przemawiać fakt wymienienia w tym dokumencie wraz z Krępą położonej w pobliżu miejscowości Dobryszyce. Warto przy tym dodać, iż monumentalne dzieło pod redakcją Kazimierza Rymuta, pt. „Nazwy miejscowe Polski. Historia – pochodzenie – zmiana” z 2003 roku przy opisie miejscowości Krępa przyjęło za jej pierwszą pisemną wzmiankę rok 1398. Najwcześniejszy natomiast zapis źródłowy o istnieniu tutaj parafii pochodzi z 1405 r. Wówczas to został wzmiankowany Johanus pleban z Krępy . Dane te stały się przesłanką do sformułowania wniosku przez ks. dr Walentego Patykiewicza, iż parafia w Krępie została utworzona w drugiej poł. XIV w. Podobną konkluzję przyjął ks. prof. Jan Związek w zredagowanym przez siebie „Katalogu kościołów i duchowieństwa diecezji częstochowskiej 1978r. W związku jednak z postępem badań naukowych, i w wyniku tego cofnięciem metryki Krępy do początków XIII w., można przyjąć, iż parafia krępska mogła być erygowana nawet w XIII w. Takie stanowisko zajął ostatnio Stanisław Marian Zajączkowski.

Rozległość tej placówki kościelnej można ustalić dopiero na podstawie jej opisu z 1521 r., który został sporządzony w czasie wizytacji poszczególnych parafii w archidiecezji gnieźnieńskiej z inicjatywy abpa Jana Łaskiego. Wówczas parafia ta obejmowała swoim zasięgiem miejscowości: Krępę, Wierzbicę i Wolę Blakową. Ta ostatnia została także wymieniona jako przynależąca do parafii Lgota Wielka. Podział ten przejawiał się w ten sposób, iż z folwarku Wola Blakowa (majątku szlacheckiego) była składana kolęda (1 grosz) na rzecz plebana lgockiego, natomiast dziesięcinę snopową oddawano plebanowi krępskiemu. Co zaś się tyczy kmieci z Woli Blakowej, to oddawali oni kolędę (1 grosz) plebanowi lgockiego a dziesięcinę snopową przekazywali na potrzeby pewnej kanonii i prebendy w Gnieźnie. Interesującą przynależność parafialną miała także miejscowość Wierzbica. W 1521 r. oprócz parafii krępskiej wymieniono ją w parafii Radomsko. Wydawca „Liber beneficiorum archidiecezji gnieźnieńskiej” przy opisie parafii radomszczańskiej określił tą miejscowość jako nieznaną. Tymczasem Adolf Pawiński w swej pracy pt. „Polska XVI wieku pod względem geograficzno — statystycznym” wykazał, iż w poł. XVI w. Wierzbica stanowiła własność dwóch dziedziców, z których jeden rezydował w Stobiecku Szlacheckim, a drugi w Krępie. Stąd ta cześć wsi, która należała do dziedzica Stobiecka Szlacheckiego znalazła się w strukturach parafii radomszczańskiej, natomiast druga część będąca własnością dziedzica Krępy pozostała w granicach parafii krępskiej .

Na podstawie powyższych danych granice parafii Krępa obejmowały terytorialnie niewielki obszar. Administracyjnie wchodził on wówczas w skład dekanatu brzeźnickiego, który z kolei należał do archidiakonatu uniejowskiego w archidiecezji gnieźnieńskiej. Pod względem zamożności parafia Krępa należała do rzędu uboższych parafii, o czym świadczy otaksowanie placówki (1 /4 grzywny) i wysokość świętopietrza (2 skudy).

Pierwotny kościół został zbudowany możliwe, że jeszcze w XIII w. Według J. Łukowskiego został on uposażony przez miejscowych właścicieli, którzy roztaczali nad nim swój patronat. W 1521 r. prawdopodobnie w miejscu pierwszej zniszczonej świątyni wystawiono drugi kościół z drewna, który otrzymał wezwanie Jedenastu Tysięcy Dziewic. W tym czasie prawo patronatu nad kościołem krępskim mieli dziedzice wsi: Chorzenic, Krępy, Wierzbicy i Woli Blakowej. Z ich prezenty został mianowany miejscowym proboszczem Jan z Piotrkowa. Na uposażenie parafii składały się wówczas obszary ziemskie, dziesięciny i mniejsze. Majątek ziemski stanowiły: działka z ogrodem położoną koło kościoła, na której stała plebania, jedna morga gruntu z borem sięgająca granic wsi Wierzbicy, druga morga rozciągała się koło lasu zwanego Krokow, duża łąka ulokowana koło granic wsi Rożny i ogród z sadzawką położoną koło sadzawki dziedzica. Natomiast dziesięciny snopowe były odprowadzane z pól folwarcznych w Krępie, Wierzbicy i Woli Blakowej oraz z pól kmiecych w Maluszycach (parafia Dąbrowa Zielona), którzy mieli obowiązek dostarczać ją do spichlerza proboszcza swoimi wozami. Ponadto kmiecie z Krępy składali meszne w wymiarze 1 korca żyta i 1 korca owsa.

Wielkość terytorium i liczbę osadników parafii krępskiej w XVI w. można określić na podstawie ówczesnej statystyki podatkowej. Według niej w latach 1511 – 1518 wieś Krępa rozciągała się na 4 łanach ziemi. Ponadto znajdowała się tutaj karczma. W tym czasie Wierzbica była niewiele większą wsią, bowiem obejmowała 4,5 łana ziemi. Obszarowo natomiast znacznie dominowała Wola Blakowa, której dobra ziemskie rozciągały się wówczas na 7 łanach. W latach zaś 1552 — 1553 na wspomnianych wcześniej 4 łanach w Krepie było osiedlonych 7 zagrodników. Z kolei część Wierzbicy należącą do parafii Kępskiej zamieszkiwało 2 osadników. Na tym terenie był też położony młyn dzierżawny,

dopełniając całość warto wspomnieć, iż w tym czasie terytorium Woli Blakowej było zasiedlone przez 13 osadników. W XVII w. uległa zmianie kościelna przynależność administracyjna parafii krępskiej. Po zmianach przeprowadzonych w archidiecezji gnieźnieńskiej po soborze trydenckim powstał w archidiakonacie uniejowskim nowy dekanat z siedzibą w Radomsku. Właśnie w jego strukturach znalazła się parafia krępska19. Siedemnastowieczne zmiany dotknęły też świątynię parafialną, bowiem dobudowano do niej kaplicę. Fundatorem jej był Tomasz Domaniewski, który ponadto znacznie uposażył beneficjum parafialne (250 florenów). Wspomina o tym opis wizytacji kanonicznej z 1683 r., jednak nie podaje precyzyjniejszej daty tego przedsięwzięcia. Na podstawie tych informacji można tylko przyjąć, iż przed 1683r. doszło do ufundowania kaplicy. Tymczasem w dniu 3 stycznia 1844 r. przy sporządzaniu inwentarza parafii wzmiankowano dokument, który umownie został nazwany: „Erekcja Kościoła Krępy z roku 1638″ . Sugeruje on, iż prawdopodobnie przed 1638 r. dokonano gruntownej restauracji świątyni. Wtedy też być może wzniesiono wspomnianą kaplicę. Na tej podstawie można hipotetycznie przesunąć datację budowy kaplicy na ok. 1638r. Przemawia za tym również tendencja budowania w pierwszej poł. XVII w. tego typu kaplic w okolicy, o czym  świadczy chociażby fundacja kaplicy św. Anny w sąsiedniej parafii Lgota Wielka. Ponadto zaraz w 1639 r. potwierdzono w specjalnym dokumencie uposażenie beneficjum parafii Krępa dziesięcinami snopowymi z Maluszyc w parafii Dąbrowa [Zielona], a zatem wyraźnie dbano w tym czasie o sprawy majątkowe parafii. Także w pierwszej poł. XVII w. parafii krępskiej zaprowadzono księgi metrykalne. Według danych z akt wizytacyjnych one spisywane od 1626 r. . Stan parafii uległ znacznemu pogorszeniu w drugiej poł. XVII w. W 1683 r. w skład parafii wchodziła tylko wieś Krępa. Kościół był pod wezwaniem Św. Urszuli z Towarzyszkami. Znajdowały się w nim 3 ołtarze (główny i dwa boczne). Odpust przypadał w pierwszą niedzielę po liturgicznym wspomnieniu  św. Urszuli (21 października).

Zdecydowanie więcej źródeł historycznych dotyczących parafii krępskiej przyniósł wiek XVIII. Przez cały ten okres kościelna przynależność administracyjna tej placówki nie uległa zmianie. W 1729 r. miejscowa parafia ponownie była związana z 4 wsiami (Chorzenice, Krępa, Wierzbica i Wola Blakowa), jednak trudno ustalić precyzyjnie tą przynależność. Stan kościoła przedstawiał się wówczas bardzo mizernie. Świątynia ta uległa takiej ruinie, że musiano ją rozebrać. Następnie w tym samym miejscu z fundacji kolatora Macieja Stankiewicza wystawiono w 1760 r. nowy kościół parafialny. Został on zbudowany z drewna , w stylu jednonawowym i konstrukcji zrębowej. Od strony wschodniej posiadał prezbiterium zamknięte wielobocznie (orientowany), zaś od północy przylegała zakrystia ze schowkiem. Kształt bryły świątyni uzupełniała kruchta znajdująca się od strony zachodniej. Dachy były dwuspadowe. Konsekracji kościoła dokonał w dniu 23 kwietnia 1769 r. sufragan gnieźnieński bp Ignacy Augustyn Kozierowski. (1 maja 2019 r. miały miejsce uroczyste obchody 250-lecia konsekracji kościoła z udziałem władz państwowych i bp Andrzeja Przybylskiego, który udzielił sakramentu bierzmowania miejscowej młodzieży). Od 1761 r. źródła wymieniły miejscowego proboszcza ks. Wojciecha Konikowskiego. Być może właśnie za urzędowania wystawiono nową świątynię w Krępie . Prawdopodobnie w 1774 r. doszło do konfliktu pomiędzy miejscowym proboszczem Wojciechem Konikowskim a kolatorem Michałem Stankiewiczem. Na skutek niegodziwości (chytrości)  ze strony miejscowego dziedzica parafia poniosła wielkie szkody, zarówno pod względem duchowym, jak i materialnym. Urząd proboszcza złożył wówczas ks. Wojciech Konikowski, i przez kolejne 5 lat nie było tutaj duchownego. Opis wizytacji kanonicznej z 1779 r. potwierdził tę absencję. Ponadto wykazał, iż w skład parafii wchodziły wówczas 2 miejscowości: Krępa i Wierzbica. Kościół natomiast posiadał wieżę, w której zamontowane były 2 dzwony. W środku świątyni znajdowały się 4 ołtarze: Jezusa Ukrzyżowanego, Matki Boskiej Bolesnej, św. Urszuli i św. Mikołaja. Odpust zaś przypadał na czwartą niedzielę po Wielkanocy. Na terenie parafii z inicjatywy proboszcza Wojciecha Konikowskiego został wybudowany szpital, który w owym czasie podupadł i mieścił tylko dwóch ubogich . Dopiero pod rokiem 1781 wzmiankowano komendarza parafii krępskiej ks. Jakuba Bykowskiego. Był on jednocześnie kapelanem i wikariuszem w sąsiedniej parafii Lgota Wielka, później komendarzem parafii Krępa był już proboszcz lgocki ks. Michał Sulima- Kamiński. Z kolei od 1783 r. jako curatus miejscowej parafii został odnotowany w księgach metrykalnych ks. Kaliks Komorowski.

Pod koniec XVIII w. i w pierwszej poł. XIX w. w granicach parafii krępskiej wystąpił proces tworzenia się mniejszych osad, które wyodrębniły się z miejscowości Krępa i Wierzbica. Na terenach Krępy powstały: Pustkowie Koziawoda z karczmą (1818 r.) i Kolonia Józefów (1839 r. – od 1872r. – Józefina). Natomiast w miejscowości Wierzbica uformowały się: Osada młyńska „Gabryś” zwana Młynem Stobieckim (1790 r.), Osada młyńska „Janowiec” (1801r.), Pustkowie Grzybowiec (1809 r.) i Pustkowie Ksawerów (1818 r.). W tym też okresie parafia krępska zmieniła swoją przynależność diecezjalną. Od 1818 r. znalazła się w rozległej diecezji włocławskiej czyli kaliskiej, a tam z kolei w strukturach dekanatu radomszczańskiego .

Drugą cechą charakterystyczną parafii Krępa w pierwszej poł. XIX w. było jej zbyt małe uposażenie. W 1820 r. parafia ta liczyła zaledwie 293 wiernych. Przez kolejne 20 lat liczba parafian wzrosła jedynie do 320 osób . Według danych z 1827 r. w Krępie stało zaledwie 14 domów, a Wierzbicy było ich tylko o 4 więcej. Całość beneficjum parafialnego w roku 1839 r. obejmowało: obszar ziemski (pola i łąki) o powierzchni 88 mórg i 149 prętów. Ponadto z budynków mieszkalnych i gospodarczych istniała tylko odrestaurowana plebania z drewna pokryta gontem. Stodoła wraz z oborami i stajniami spłonęły podczas pożaru w 1833 r. Taki stan rzeczy niewątpliwie przekładał się na kondycję miejscowego duchowieństwa. Sprawy słabego uposażenia proboszcza zrodziły się już w drugiej poł. XVIII w. i wydaje się, iż sytuacja ta w wieku następnym nie uległa zbytniej poprawie. Jako przykład warto w tym miejscu wskazać na postać ks. Wojciecha Domańskiego, który w latach 1800 – 1808 był pierwszym i ostatnim proboszczem w dziejach dziewiętnastowiecznej parafii krępskiej. Od tego czasu w parafii tej obrzędy religijne sprawowali tymczasowi administratorzy, komendarze lub kapelani. Wśród nich byli następujący duchowni: Walenty Dąbrowski (1810r.), Stanisław Rychłowski (1815 r.), Jan Gorelski (1815 r., 1826 r. i 1827 – 1831), Sebastian Jawłowski (1818 – 1819 i 1826 – 1827), Stefan Lenartowicz (1819 – 1824), Maurycy Krzemiński (1824 – 1826), Ignacy Marszałkiewicz (1831 – 1837), Stanisław Wiśniewski (1837  – 1838), Michał Petrykowski (1838 – 1839) i Stanisław Kozłowski (1839 – 1843).

Trzeci rys specyficzny parafii krępskiej w XIX w. był wynikiem omówionego wcześniej zbyt małego uposażenia tej placówki. Stąd na mocy pisma z dnia 24 grudnia 1843r. wystawionego przez kancelarię Konsystorza Foralnego Piotrkowskiego parafia ta została wcielona do sąsiedniej parafii Lgota Wielka. Od tej pory poszczególni proboszczowie lgoccy byli jednocześnie administratorami parafii krępskiej . Przekazanie tej placówki kościelnej odbyło się w dniu 3 stycznia 1844 r. w obecności członków Dozoru Kościelnego, którymi byli wówczas dziedzice: Edward Biedrzycki z Wierzbicy i Józef Psarski z Krępy.

Współpraca pomiędzy proboszczem lgockim ks. Tomaszem Zakrzewskim a miejscowymi kolatorami nie układała się dość pomyślnie. Dość wspomnieć, iż dwóch kolejnych kolatorów w latach 1858 i 1862 wystosowało specjalne pismo do władz kościelnych, prosząc o przyłączenie krępskiej placówki kościelnej do parafii Dobryszyce.  Sytuacja definitywnie wyjaśniła się w 1866 r., kiedy to na skutek represji popowstaniowych parafię w Krępie uczyniono filią parafii Lgota Wielka . Na tej podstawie proboszcz lgocki był jednocześnie rządcą kościoła filialnego w Krepie. Niewątpliwie dalsze prześladowania carskie miały wpływ na proces rozbicia krępskiej wspólnoty parafialnej. Służyło temu m.in. rozporządzenie dotyczące sporządzania zapisów metrykalnych w języku rosyjskim. Spowodowało ono, iż w kancelarii parafii lgockiej od 1876 r. skończono z prowadzeniem osobnych ksiąg metrykalnych dla parafii lgockiej i krępskiej. Taki stan rzeczy sprawiał, że wierni z byłej parafii Krępa w ostatnim ćwierćwieczu XIX w. byli zmuszeni do wyraźniejszego identyfikowania się z parafią Lgota Wielka. Jednak nie było to takie łatwe. Miejscowy proboszcz odnotował w księgach parafialnych pod rokiem 1885, iż „parafia tutejsza dzieli się jakby na dwa nieprzyjazne sobie obozy”. Jeden z nich stanowią byli parafianie krępscy, a drugi pozostali parafianie lgoccy.

Osiemnastowieczny kościół parafialny w Krępie doczekał się prac remontowych dopiero w latach dwudziestych XIX w. Wówczas to kosztem miejscowej kolatorki zostały pokryte gontem zakrystia, babiniec i kruchta oraz położono w kościele częściowo nową podłogę. W opisie stanu kościoła z 1829 r. ks. Jan Gorelski zalecał w najbliższym czasie pokryć całą świątynię nowym gontem i odnowić wierzę kościelną. Z inicjatywy miejscowych dziedziców wybudowano także nową drewnianą dzwonnicę (1825 r.) i ogrodzono drewnianym parkanem cmentarz. Kolejny remont kościół krępski przeszedł w latach trzydziestych XIX w. Sam kolator wówczas na restaurację świątyni ofiarował ok. 1000 zł.

W momencie przyłączenia parafii krępskiej do parafii lgockiej stan kościoła był dość dobry.

W owym czasie posiadał on 3 wejścia (od strony wschodniej za ołtarzem głównym, zachodniej i południowej, które prowadziło do kruchty) i 6 okien. W środku znajdowały się 4 drewniane ołtarze snycerskiej roboty. W ołtarzu głównym były umieszczone 2 obrazy: Jezusa Boleściwego z XVIII w. i św. Apoloni. Kolejne 3 ołtarze stały: przy ambonie z obrazem Matki Boskiej, przy chrzcielnicy z obrazem św. Urszuli i przy ławkach z obrazem św. Mikołaja. W drugiej poł. XIX w. kościół krępski wymagał dalszych remontów. W opisie parafii z 1885 r. wzmiankowano, iż rzadko kiedy odbywały się tam nabożeństwa. Ponadto kościół ten coraz bardziej popadał w ruinę. Miejscowy proboszcz postulował nawet, aby go rozebrać i materiały z niego przeznaczyć na powiększenie kościoła w Lgocie Wielkiej.

Jednak 7 lat później mieszkańcy Krępy i Wierzbicy podjęli się remontu owej świątyni.

Oprócz tego sprawili 7 głosowe organy, które wykonał Franciszek Gałwa z Mierzęcic.

Renowacji poddano 2 ołtarze ustawione na północnej ścianie (od strony Ewangelii). Kosztem ogólnym odnowiono ołtarz św. Urszuli, zaś ołtarz Matki Boskiej Bolesnej na nowo wystawił parafianin Wojciech Krakowski. Dziedziczka Wierzbicy natomiast zakupiła 2 nowe obrazy pochodzące z tzw. „szkoły częstochowskiej” (Serca Jezusowego i św. Józefa). Mieszkańcy zaś Józefiny z pobudek religijnych wystawili w owym czasie na krańcu swej osady kapliczkę typu domkowego.

W latach osiemdziesiątych XIX w. terytorium byłej parafii krępskiej, wchodzące w skład parafii lgockiej, obejmowało swoim zasięgiem Krępę i Wierzbicę. Obszar pierwszej z tych miejscowości stanowił własność szlachecką (folwark z osadą Józefina o powierzchni 785 mórg) i miejscowych rolników (279 mórg). W folwarku stało wówczas 16 budynków (4 murowane i 12 drewnianych). Natomiast w na ziemi chłopskiej były 24 osady. Podobny podział własności ziemskiej był w Wierzbicy. Tutaj folwark z osadą młyńską Janowiec rozciągał się na powierzchni 661 mórg. Stało tam 14 budynków (3 murowane i 11 drewnianych). Własność chłopska zaś obejmowała obszar 314 mórg, na których rozmieszczonych było 36 osad. Ogółem w Krępie mieszkało wówczas 225 osób, a Wierzbica miała 296 mieszkańców.

Wiek XX dla byłej parafii krępskiej miał szczególne znaczenie, bowiem od dnia 19 lipca 1910 r. przywrócono jej status pełnoprawnej parafii. W jej skład weszły 3 miejscowości: Józefina, Krępa i Wierzbica. Parafia ta administracyjnie została włączona do dekanatu radomszczańskiego. Na stanowisko proboszcza krępskiego został mianowany wówczas ks. Roman Pawłowski, który następnie dokonał gruntownego remontu kościoła parafialnego (oszalowanie kościoła na zewnątrz i wewnątrz oraz dobudowanie zakrystii i kruchty). Po parcelacji majątku szlacheckiego na plebanię został zaadoptowany miejscowy dworek, położony niedaleko kościoła . Dalszym pracom odbudowywania parafii niewątpliwie sprzyjał okres, międzywojenny (1918 – 1939). Kolejny proboszcz ks. Roman Zieliński wzniósł nową dzwonnicę i murowany parkan wokół kościoła . W dniu 6 czerwca 1920 r. parafię tę zwizytował bp Władysław Krynicki, który w tym czasie udzielił sakramentu bierzmowania 437 osobom . Podobnie jak w wieku poprzednim również w wieku XX parafia w Krępie zmieniła swoją przynależność diecezjalną. Na mocy bulli „Vixdum Poloniae unitas” z dnia 28 października 1925 r. znalazła się ona w diecezji częstochowskiej, a tam w dekanacie radomszczańskim. Według katalogu diecezjalnego z 1928 r. parafia krępska miała 817 wiernych z 4 miejscowości (Józefina, Krępa, Kolonia Krępa i Wierzbica) . W czasie posługi duszpasterskiej ks. Franciszka Kruszyńskiego zostały zorganizowane w parafii Misje św. (11 — 18 maja 1930 r.). Nauki wygłaszał o. Władysław Jakowski z Zakonu OO. Marianów. W ostatnim dniu nauk postawiono krzyż misyjny, zaś Komunię św. przyjęło 800 parafian.  Z czasem jeszcze przed II wojną światową do parafii krępskiej (1938r.) przyłączono Kozią Wodę. Wymienił ją m.in. katalog diecezji częstochowskiej z 1939 r. , a w 1952 r. przyłączono miejscowość Długie.

Kolejnymi proboszczami parafii Krępa byli: ks. Franciszek Kruszyński (1929-34), ks. Antoni Materny

(1934-42), ks. Jan Depta (1942-45), ks. Jarosław Ślaski (1945-46), ks. Wojciech Galon (1946-54), ks. Franciszek Piwowarski (1954-57), ks. Stefan Faryś (1957-60), ks. Edward Janus (1960-68), ks. Stanisław Wróblewski (1968-73), ks. Jan Soluch (1973-77), ks. Zenon Podgórski (1977-81), ks. Andrzej Szatniewski (1981-87), ks. Janusz Chylewski (1987-91), ks. Stanisław Politański (1991-2000), ks. Marek Krzysztof Bożek (2000-2005), ks. Antoni Fuławka (2005-2017).

Po objęciu stanowiska duszpasterza parafii przez ks. Andrzeja Szatniewskiego budynek kościoła został poddany gruntownemu remontowi. Wykonano betonową podmurówkę oraz prace wewnątrz budynku.

Z kolei podczas posługi proboszcza ks. Janusza Chylewskiego zapadła decyzja o budowie kaplicy filialnej we Wierzbicy co w następstwie zaowocowało wmurowaniem i poświęceniem kamienia węgielnego w dn.7 maja 1989 r. i w ciągu dwóch lat oddano świątynię do użytku.

Odpust przypada w Święto Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w dniu 31 maja. Od 2017r. funkcję proboszcza parafii pełni ks. Tadeusz Pietrzyk.

Historia parafii Krępa jest bardzo ciekawa i obfitująca w historie ciekawych ludzi min. przez wzgląd na zamożną szlachtę i lokalną społeczność, która prowadziła niejednokrotnie wzmożoną działalność patriotyczną. Wspomnę tutaj o Andrzeju Świątkowskim z Krępy (1829 – 83), którego grobowiec znajduje się na cmentarzu  parafialnym. Był to człowiek światły, wykształcony i bardzo szanowany, a za swoją działalność patriotyczną podczas powstania styczniowego został skazany na 12 lat ciężkich robót na Syberii. Lecz jest to historia (oraz wiele innych) na inne opracowanie.

Tereny parafii Krępa rozciągają się ok. 10 km na północny zachód od Radomska. Są częścią dekanatu sulmierzyckiego. W bezpośrednim ich sąsiedztwie są położone parafie w Radomsku, Stobiecku Szlacheckim, Dobryszycach i Lgocie Wielkiej .

Opracowano  na podstawie pracy „Przedstawiciele rodów szlacheckich na terenie parafii Krępa k/Radomska” ks. dr Jacka Kapuścińskiego oraz dokumentów przekazanych przez ks. proboszcza Tadeusza Pietrzyka.